Hemelvaart 1975. Een rockband die z'n rebelse teksten in het Achterhoeks dialect het openluchttheater van Lochem in slingert. Een ware revolte binnen de rock achter de dijken. Er gaat een siddering door het publiek, zo wil de overlevering. Muziekminnend Nederland mag dan in de jaren zeventig de reputatie hebben van vooruitstrevend - dít is nog nooit vertoond. Met die oerend harde oerknal zet Normaal de nederpop op z'n kop. Er zullen nog talloze bands volgen die hun teksten voortaan in hun eigen dialect bezingen. Al zal de naam van Normaal als wegbereider voor muziek in de streektaal voor eeuwig in de annalen van de pophistorie gegrift blijven staan. En dat allemaal onder de bezielende aanvoering van voorman Ben Jolink, bij leven al een legende. Normaal speelt bovendien een prominente rol bij de emancipatie van het platteland.
Het lijkt wel of de plattelanders ineens een eigen identiteit hebben gekregen. Mensen die nog nimmer een hooivork in de hand hebben gehad, noemen zich plots 'boer'. Normaal is echter meer dan alleen boerenrock. En Normaal is vooral méér dan een band. Normaal is zichzelf ontstegen en heeft een regelrechte cultstatus. Met alles wat daarbij hoort. Een eigen wereldje, een eigen taal, diverse generaties fans. Een fenomeen dat nu al meer dan 40 jaar voortduurt.
